Rozdział 5 - Zaskoczenie

Cześć R5ers! I co u was?? U mnie całkiem nieźle ;) Miałam trochę czasu i napisałam kolejny rozdział na bloga. Mam nadzieję, że wam się spodoba i zapraszam do czytania!

ROZDZIAŁ 5

ZASKOCZENIE

   Gdy się znowu obudziłam, nie czułam się aż tak strasznie jak wcześniej. Spróbowałam poruszać nogą i gdy bez bólu mi się to udało, wyprostowałam przed sobą rękę. Głowa dalej pulsowała mi żywym ogniem, ale jakby lżej.
   Podniosłam się na łokciu i rozejrzałam po pokoju. Wszystko wyglądało tak jak wcześniej. białe ściany, jasne mocne światła.
   Nagle drzwi otworzyły się, a do środka weszły dwie osoby. Jedną z nich była moja ciocia, a drugiej w ogóle nie rozpoznałam. Mag rzuciła mi się na szyje i mocno przytuliła.
   - Nelly... - zaczęła, a łzy spłynęły jej po twarzy. - Tak się bałam.
   Chciałam ją pocieszyć, powiedzieć, że nie musi się martwić. Jednak gardło mnie paliło i sama nie wiedziałam, czy powinna się martwić. Przy cioci czułam się teraz bezpiecznie. Miałam świadomość, że jeśli Mag tutaj jest, to nic złego się nie stanie.
   Jęknęłam cicho, a ciocia chyba zrozumiała co chciałam. Chwyciła pustą szklankę i ocierając łzy nalała do niej wody. Podała mi ją, a ja małymi łyczkami wypiłam wodę.
   - Jak się czujesz? - spytał mężczyzna, który wszedł razem z ciocią. Dopiero teraz zorientowałam się, że jest to doktor.
   - Nawet dobrze - powiedziałam zachrypniętym głosem. - Co się stało? - spytałam, znów z trudem przypominając sobie wszystkie wydarzenia.
   - Uderzyłaś się w głowę i zemdlałaś - wyjaśnił doktor.
   - Ile już tutaj jestem? - spytałam.
   - Tydzień - odpowiedziała tym razem ciocia. - Cały czas z tobą tutaj jestem.
   Odwróciłam się od doktora i spojrzałam na Mag. W jej oczach zalśniły znowu łzy. Uścisnęłam jej rękę w geście pocieszenia i uśmiechnęłam się. Ciocia odwzajemniła uśmiech. Przez to poczułam się lepiej.
   Mimo że nie nie mieszkałam z nią długo, bo zaledwie dwa, trzy dni, a reszte przeleżałam w szpitalu, to ona się o mnie martwiła. Nie widziałyśmy się tyle lat... A teraz wiedziałam, że mi pomoże w każdej sytuacji i nie zostawi mnie tak jak mama. Nie odeśle z powrotem do Miami z byle jakiego powodu. Nie zrobi tak jak Jean.
   Poczułam napływającą do cioci sympatię i od razu chciałam ją pocieszyć.
   - Dziękuję - wyszeptałam.
   - Widzę, że czujesz się już dużo lepiej - przerwał tę chwilę doktor. - Zrobimy kilka badań i jak wszystko będzie dobrze, to będę mógł cie wypisać.
   Pokiwałam tylko głową.
   Następne pół godziny spędziłam na przeróżnych badaniach. Po kolejnych trzydziestu minutach doktor przyniósł dokładne wyniki. Wszystko było w porządku, więc wystarczyło, że podpisałam jeden świstek i mogłam wyjść. W końcu miałam wrócić do domu.
   Gdy wyszłam przed szpital, nie zobaczyłam nic, prócz blond włosów na mojej twarzy. Kuzynka Sarah zanosiła się płaczem w moich ramionach. Uścisnęłam ją mocniej, by pokazać, że wszystko jest dobrze.
   Nagle wszystko jakby się zatrzymało, gdy mój wzrok padł na osobę stojącą daleko ponad ramieniem kuzynki.

_______________

To tyle! Czekajcie na następny rozdział, bo tam oczywiście więcej wydarzeń i dalsza historia. Więc... Do usłyszenia w następnym poście!